Napój miłosny lub eliksir miłosny to magiczny napój, mający na celu wywołanie uczucia miłości do osoby, która go podała.

W średniowieczu do sporządzania napojów miłosnych używano ekstraktów z roślin należących do rodziny psiankowatych: pokrzyku wilczej jagody, brugmansji, bielunia dziędzierzawy, lulka czarnego, lulecznicy kraińskiej czy mandragory, które zawierają alkaloidy (halucynogenną w większych dawkach atropinę i skopolaminę) charakteryzujące się wąskim indeksem terapeutycznym, co łatwo prowadziło do przedawkowania, a nawet zgonu w związku z tym, że preparaty nie były dawniej standaryzowane na zawartość związków silnie działających.

Oprócz magicznych napojów miłosnych istniały także magiczne napoje o innych właściwościach, np. uzdrawiające, trujące, nasenne czy wzmacniające.

Choć uzyskanie faktyczne działającego specyfiku wywołującego miłość jest całkowicie niemożliwe lub co najmniej odległe w realizacji ze względu na kompleksowość mózgu człowieka i rolę, jaką doświadczenie odgrywa w podejmowaniu decyzji, to według niektórych naukowców, biorąc pod uwagę fakt, że neuroprzekaźniki oksytocyna i dopamina odgrywają rolę w łączeniu się w monogamiczne pary, brak miłości teoretycznie mógłby być leczony, podobnie jak depresja czy zaburzenia lękowe, związkami chemicznymi wzmagającymi lub osłabiającymi naszą miłość do drugiej osoby i taka terapia jest możliwa do uzyskania w bliskiej przyszłości. W procesie zakochiwania się, biorąc pod uwagę procesy chemiczne w mózgu, według Helen Fisher, rolę odgrywają hormony płciowe (estrogen i testosteron) odpowiedzialne za występowanie pożądania, monoaminy (serotonina i dopamina) odpowiedzialne za pojawienie się zauroczenia jedną, wybraną osobą i uznanie jej za atrakcyjną oraz oksytocyna (uwalniana u obu płci podczas orgazmu) odpowiedzialna za trwałe przywiązanie emocjonalne do drugiej osoby.